Over onmacht. Het was een onrustige nacht. Ik droomde van Marleen. Ik dacht aan haar, het was meer dan dromen. Ik moet mij niet van den domme houden. Zeer tot mijn spijt hield ik ’s morgens krap gedachten aan haar over. In zo korte tijd blijven mijn overpeinzingen onvolwassen. “Gebenedijd zijt gij,” daar hou ik wel van. Het geeft Marleen meer aanschijn. Ik zie haar vanuit een andere invalshoek. “Het Woord is vleesch geworden, en heeft onder ons gewoond. . . Ik heb haar heerlijkheid aanschouwd, vol van genade en waarheid.” (Statenbijbel – vrij naar Johannes 1: 14) Marleen ontmoette ik nog nooit. Ik ken haar niet, hoe graag ik dat ook zou willen. Logisch dat ideeën over haar niet zomaar bij mij opkomen of zich eenvoudig in mij nestelen. Mijn overpeinzingen aan Marleen vloeien over. (Het spijt me, die zin is amper verstaanbaar. Toegegeven dat hij eerder verwarrend voorkomt. Stel je voor dat wij samen een andere zin konden schrijven.) Zou het kun...