Jos Costermans

HOE ZOU HET MET ALIDA GAAN? 13 januari 2022 Voor het eerst verlies ik mijn nuchterheid bij een aquarel waarvoor Alida model staat.  Alida geeft mij een heerlijk gevoel.                                                   H aar nom de plume , waarvan "a" de laatste letter is, spreekt mij aan.   Ik stel mij voor dat Alida erop staat haar echte naam niet zomaar prijs te geven. Gelijk heeft ze.          Daarom kies ik drie meisjesnamen: Alida Marie Ida.  Daarbij dacht ik  aan mijn moeder en aan mijn vrouw, beiden zijn op weg naar de eeuwigheid. Eerlang zal ik hen vervoegen.  Bestaat er zo iets als een akte van verlatenheid? Mijn onrust leidt tot onrustigheid (alsof dat laatste woord werkelijk bestaat, er echt toe doet), en ik uiteindelijk bij "verschrikking" uitkom. Ooit zei mijn diepgelov...

  BID VOOR MIJ  –  6 september 2021                                                                AUTOPSIE VAN EEN AQUARELSCHETS   17 oktober 2021   Het is van maandag 6 september 2021 geleden dat ik Elke tekende. Op het tekenblad leest u “Heilige Elke, bid voor mij.” Wellicht ben ik de enige die haar zoiets vraagt, en dan nog onrechtstreeks. Ik zit verveeld met een mislukte aquarelschets.  Maar zonder die tegenslag zou ik niet reageren. Nu kom ik mezelf tegen. Mijn gevorderde leeftijd (°1936) brengt mij dichter bij overwegingen van heiligheid. Naast heiligheid blijft geilheid  niet achterwege. Zij maakt deel van mij uit. Mis...

    HET JONGE MEISJE EN IK   1 juni 2021   Ongeveer twintig jaar geleden mochten wij elkaar voor het eerst ontmoeten. Hoe herinner jij je die tijd? Dat verleden trachtte ik bij me op te roepen in een wereld van verschil. Noa, Noa, ik had je graag met je echte voornaam aangesproken – een lieve voornaam – maar het kan niet.   Zoveel jaren zijn intussen voorbij gegaan dat ik eerder geneigd ben te geloven dat je nog zelden aan mij denkt. Dat is de gang van de wereld.   De zon straalde en verwarmde ons: jij, je mama en ik. Het leven lag open voor ons. Met jou had ik graag enkele sobere en eenvoudige herinneringen herdacht: de essentie in zes punten oproepen. Ze samen overlopen.   1- Je mama was erbij. De sofa stond bij het raam aan de kant van de Oude Godstraat. Je speelde in de woonkamer, met een knuffel als speelkameraad. Zolang is het geleden: een precies beeld kan ik mij   niet meer voorstellen. Maar de sfeer – en ho...

Zondagochtend, 28 februari 2021 – 7.12 uur   “Als het kukje mukje wordt,”   ontstond in bed. Ik ben in de avond van mijn leven. Nog op 84-jarige leeftijd raak ik ondergesneeuwd in een brabbeltaaltje. Daar niet vandaan, mijn gevoelswoorden mogen niet verloren gaan.  Zij horen bij me. Van waar kwam dat brabbelen? Het lijkt erop dat ik stilstond bij een zin zonder betekenis, een nietszeggende zin.   Is dat wel zo? Of ik die zin gedroomd heb? Ik zou het niet weten.  Om het gebrabbel vast te houden stapte ik stante pede uit bed.                                                                                     x   Mijn geheugen hapert soms. Ik kan niet toelaten dat mijn gedachten verloren gaan. Symbolisch...